Liedjes van het leven

"Je vindt soms pas de weg als je durft te verdwalen" dat hoorde ik Stef bos vandaag zingen.
Prachtige tekst en zo toepasselijk.

Al jaren probeer ik juist niet te verdwalen. De weg te vinden alvorens ik verdwaal.
Verdwaal in een web dat autisme heet.
De ongeschreven regels, tactieken, denkwijzes van mijn mannen.
en dat dan maal drie.
Maal drie, want ieder heeft zijn eigen structuren aangewend, bedacht.
En ik probeerde daar jaren wat tussen te zigzaggen.
Zigzaggend ons gezin bij elkaar proberen te trekken en bij elkaar houden.
en dat viel niet mee!

Manlief was aan het werk, dus ik bepaalde de structuur.
En dat werkte best.
Dat je op die momenten jezelf compleet vergeet en negeert deed er voor mij niet toe.
Dat vind en vond ik mijn taak als moeder.
Je staat voor je gezin kostte wat kost, en je blijft gewoon overeind staan.
Menig psychiater en hulpverlener heb ik wel eens raar aangekeken als ze vroegen; "redt u dat allemaal wel, trekt u dat?"
"Hoezo?" vroeg ik me dan vaak af. Je doet het gewoon, je moet! Ik moet!

Toen anderhalf jaar geleden manlief ook thuis kwam te zitten veranderde de zaken.
nog een structuur die ingepast moest worden.
Nog iemand die aan zijn eigen structuren hing... en ik dus nog meer zigzaggend!

En nu durf ik te zeggen: dat was niet makkelijk!
Maar anderhalf jaar later kan ik ook zeggen dat ik voor het eerst sinds jaren het idee heb dat ik niet meer MOET. Ik mag, en als ik niet kan, kan manlief het.
Hij, en wij, hebben geleerd, met vallen en opstaan om de laatste anderhalf jaar Samen dit huishouden te runnen.
Samen, express met een hoofdletter!
Niet: iedereen leunt op mama, maar samen, met zijn twee.
En ik ben trots.
Trots op manlief en mezelf.
Wat hebben wij veel geleerd en wat doen we het goed. Samen!
Hij en ik samen met autisme.
Ja, ik geef hem en mij nu zelf maar eens een schouderklopje.
Wij redden het wel.
Wij met autisme!

En dan schiet een zin uit het liedje van Acda en de Munnik in mijn hoofd:
"Ik ben mezelf niet of al die jaren niet geweest!"
Er zijn voor het eerst zinds jaren weer momenten dat ik IK mag zijn.
Mezelf, ongestructureerd, impulsief, enthousiast, lol maken...  even los van de structuur die bij autisme hoort.
En ik vind het heerlijk! Heerlijk dat manlief het gezin, de zorg ook op zich wil en kan nemen nu.
En ik geniet!

en dan ben ik zo bij het volgende lied:
"mag ik dan bij jou" van Claudia de beij
En ja, Ik mag ook!