Ik herken het van vroeger toen ik klein was.
Zo'n kriebel, zo'n kriebel in je buik die je er aan herinnert dat het bijna zover is.
Die kriebel die me laat bedenken hoeveel nachtjes slapen nog.
En als die kriebel even weg is is Caitlin degene die zich afvraagt of de kriebel er al is.
"Wanneer gaan we weer mam?"
"En kunnen we ook eerder??"
Even samen weg, genieten, ongestructureerd, even samen gek doen, mensen ontmoeten, kletsen, meeleven met het spel.
Genieten van mijn dochter die enthousiast door de hal loopt, zien hoe ze contact legt met spelers, trainers, andere supporters,
Hoe ze even een praatje maakt met iedereen.
Enthousiast het spel volgt, haar favoriete spelers volgend...
Maar ook hoe verlegen ze wordt als ze een knipoog, praatje of mailtje scoort van hen...
Dochter die doorkrijgt dat je ook bijzonder bent als je geen autist bent...Als je gewoon "gewoon doet".
Die kriebels zijn heerlijk, het zijn onze Donarkriebels.
En morgen mogen we weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten